«The Hunger Games: Η Μπαλάντα των Αηδονιών και των Φιδιών»

 

 

  «The Hunger Games: Η Μπαλάντα των Αηδονιών και των Φιδιών»

 

    Βλέποντας κανείς την ταινία «The Hunger Games: Η Μπαλάντα των Αηδονιών & των Φιδιών» μπορεί να έχει ποικίλες σκέψεις. Αρχικά, υπάρχει ο θεατής ο οποίος είναι διαχρονικός φαν της τριλογίας  «Αγώνες πείνας» της συγγραφέα Susan Colin και από νοσταλγία αποφάσισε να πάει στο σινεμά, καθώς αναγνώρισε τον τίτλο. Έπειτα, υπάρχει ο απίστευτα μεγάλος φαν που έχει διαβάσει άπειρες φορές τα βιβλία, έχει σίγουρα δει τις ταινίες και έχει διαβάσει το βιβλίο, προτού πάει να δει την ταινία -  στην πρεμιέρα φυσικά. Τέλος , υπάρχει ο «ξέμπαρκος». Εκείνος έχει πάει να παρακολουθήσει την ταινία από σπόντα. Είτε τον ανάγκασε η αδερφή- αδελφός του  είτε κάποια κοπέλα - αγόρι ή δεν είχε τι να κάνει το Σαββατόβραδό του. Σε όποια περίπτωση θεατή κι αν ανήκει ο καθένας μας σίγουρα θα την απολαύσει. 

     Η ταινία ήταν χωρισμένη -όπως και το βιβλίο - σε τρία μέρη. Προσωπικά, τα αγαπημένα μου ήταν τα πρώτα δύο. Ως φαν και εγώ, πήγα να την παρακολουθήσω και εξεπλάγην ευχάριστα . Η ταινία είχε παρα πολλή μουσική. Οι ηθοποιοί παίζανε πάρα πολύ καλά. Προσωπικά, ξεχώρισα τον πρωταγωνιστή Snow που υποδύεται ο Τομ Μπλάιθ, ένας 28χρονος μόλις άντρας, και την Τάιγκερς της Χάντερ Σέιφερ η οποία, αν και με μικρό ρόλο, άφησε το στίγμα της. 

    Η ταινία θίγει πολλά ζητήματα, όπως την αγάπη, τον φθόνο, τον ανταγωνισμό, την πείνα, τη φτώχεια, τα αποτελέσματα ενός πολέμου, και ασκεί κριτική στη δύναμη της θεαματικότητας στις μέρες μας, όπως επίσης και το πόσο ύπουλα παίζεται αυτό το παιχνίδι. Πολύ σημαντικό της κομμάτι ήταν το ερώτημα του τι είναι ανθρωπιά και κατά πόσο η επιλογή να σκοτώσεις κάποιον σκοτώνει και εσένα. 

    Προσωπικά πιστεύω πως αξίζει να πάει κάποιος να την δει είτε έχει ακούσει ποτέ τον τίτλο «Αγώνες πείνας» είτε όχι.

 

                                                           Θάλεια Δρακοπούλου, Β3