Η κρυφή γοητεία της συγχώρεσης!

  Η κρυφή γοητεία της συγχώρεσης!

    Ο δρόμος της ζωής δεν είναι ποτέ ευθύς ούτε στρωμένος με ροδοπέταλα. Πάντα συμβαίνουν πράγματα που μπορεί να ανατρέψουν την περιπόθητη ισορροπία μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις συχνά διέρχονται κρίση και οι συγκρούσεις, οι αδικίες, οι προσβολές δηλητηριάζουν την καθημερινότητά μας. Πώς δύναται λοιπόν η ικανότητά μας να συγχωρούμε τους άλλους να συμβάλλει στην αποκατάσταση του πληγωμένου ψυχισμού μας και κατ' επέκταση των σχέσεών μας;
 

    Σύμφωνα με έρευνες, η συγχώρεση επιδρά θετικά στον ψυχισμό μας. Οι συνέπειες μιας σοβαρής πράξης ή αδικίας δημιουργούν -μεταξύ άλλων- έντονα αισθήματα προσβολής και αναξιότητας που δύσκολα μπορεί κάποιος να αγνοήσει ή να λησμονήσει. Το άτομο κυριεύεται από θυμό, θλίψη και απογοήτευση,
καταρρακώνεται ψυχικά. Μέσα από τη διαδικασία της συγχώρεσης όλα αυτά τα αρνητικά και καταστροφικά αισθήματα υποχωρούν, οι φαντασιώσεις και τα αισθήματα εκδίκησης εξασθενούν, επαναφέροντας την ηρεμία και τη γαλήνη στη ζωή του ανθρώπου.
 

    Πέρα από την ψυχική λύτρωση, η συγχώρεση συμβάλλει και στην αποκατάσταση των ανθρωπίνων σχέσεων και τη συμφιλίωση. Και αυτό γιατί, χάρη στη διαλλακτικότητα που επιδεικνύεται, οι όποιες διαφορές αργά ή γρήγορα εξομαλύνονται και οι δεσμοί σταδιακά ισχυροποιούνται.

    Για να λειτουργήσει όμως η συγχώρεση αποτελεσματικά και να αποβεί επωφελής για τον καθένα μας, προϋποθέτει μια σειρά πνευματικών αρετών από μέρους μας. Το πνευματικό υπόβαθρο που οφείλουμε να διαθέτουμε για να συγχωρέσουμε αληθινά κάποιον, πρέπει να περιλαμβάνει την κατανόηση, την ενσυναίσθηση, τον σεβασμό και την ειλικρίνεια. Αρχές που πηγάζουν από την προσωπική μας αξία και μας εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή πορεία στη ζωή.
 

    Συμπερασματικά, η συγχώρεση αποτελεί διαχρονικά ανεκτίμητο αγαθό και πρέπει να αποτελεί απαραίτητο εργαλείο για καθέναν που προτίθεται να εξελίξει τόσο τον εαυτό του όσο και τις σχέσεις του. Όπως άλλωστε πάρα πολύ εύστοχα έχει πει ο Francis Bacon: «Αυτός που δεν προτίθεται να συγχωρέσει τους άλλους καταστρέφει τη γέφυρα που κάποια στιγμή ο ίδιος θα χρειασθεί για να διαβεί...»
 

Σέβη Πλ.
 

Αργυρώ Καρ.
 

Γ Υγείας

«Poor Things»: Μία παρουσίαση από τη Μαργαρίτα Κόκκινου

«Poor Things»: Μία παρουσίαση από τη Μαργαρίτα Κόκκινου

 

Στην Ελλάδα του 2024 συζητιέται πολύ το «φαινόμενο Λάνθιμος» και η πρωτοποριακή ταινία του, το «Poor Things». Το ζήτημα που κάνει τον ελληνικό πληθυσμό να αμφιταλαντεύεται είναι το κατά πόσο το συγκεκριμένο έργο αποτελεί αριστούργημα ή είναι απλώς υπερεκτιμημένο.

Η συγκεκριμένη ιστορία ξεκινά, όταν ο Dr. Godwin Baxter, ένας επιστήμονας, τον οποίο υποδύεται ο Willem Dafoe, επαναφέρει στη ζωή μία νεαρή γυναίκα η οποία είχε διαπράξει αυτοχειρία και την χρησιμοποίει ως πείραμα. Της δίνει το όνομα Bella Baxter και είναι η πρωταγωνίστριά μας, τον ρόλο της οποίας υποδύεται η ηθοποιός Emma Stone. Το παράδοξο είναι ότι η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν έγκυος, όταν αυτοκτόνησε, και ο επιστήμονας μετέφερε το μυαλό του βρέφους στη νεαρή γυναίκα, προκειμένου να διατηρηθεί στη ζωή. Και κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία μας, με ένα παιδί σε σώμα ενήλικα το οποίο ανακαλύπτει τον κόσμο. Στην αρχή, «ο πατριός» της την κρατάει περιορισμένη στα πλαίσια του σπιτιού, καθώς θεωρεί πως έτσι θα την προφυλάξει από τους κινδύνους του έξω κόσμου, όμως όταν την ανακαλύπτει ο δικηγόρος Duncan Wedderburn, τον οποίο παίζει ο Mark Ruffalo, και την πείθει να αποδράσει μαζί του στα κρυφά, ξαφνικά βρίσκεται να ζει μία ατελείωτη περιπέτεια, βιώνοντας τη ζωή της στα άκρα. Ταξιδεύοντας σε διάφορα μέρη του κόσμου ανακαλύπτει τη ζωή σε όλες τις πτυχές της, αλλά και εξερευνά την ίδια της την ανθρωπιά. Μέσω μίας πληθώρας εμπειριών, διαμορφώνει την προσωπικότητά της και τις ιδέες της για τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται. Χορεύοντας ξέφρενα, κάνοντας έρωτα, διαβάζοντας βιβλία, μάς ξεδιπλώνει σιγά σιγά το τι πάει να πει άνθρωπος, προβάλλοντάς μας πανανθρώπινες ανάγκες, συναισθήματα, βιώματα, επιθυμίες. Επιτυγχάνει να ξεμπροστιάσει χωρίς δισταγμό το ζωώδες ανθρώπινο ένστικτο. Κατορθώνει να εξευτελίσει χωρίς κόπο τις ταμπέλες και τους καθωσπρεπισμούς που έχει θεσπίσει το ανθρώπινο είδος και μας στιγματίζουν ό,τι και αν κάνουμε.

Από την αρχή μέχρι το τέλος, η ταινία αποδομεί όλους τους «κανόνες» που μας έχουν περάσει και μας ακολουθούν καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Από το τι θεωρείται αποδεκτό και επιτρεπτό, πώς είναι η σωστή και ευγενική συμπεριφορά, πώς θα τρώμε, πώς θα κάνουμε έρωτα, πώς θα μιλάμε, πώς θα είμαστε ευπρεπείς και αποδεκτοί. Σε βομβαρδίζει ανελέητα με μηνύματα και ερμηνείες, χωρίς να περάσει λεπτό που να μην αναλογιστείς πόσο γελοία είναι κάποια πράγματα που έχουμε αποδεχτεί ως δεδομένα. Καταρρίπτει έναν έναν τους ψυχαναγκασμούς μας καθώς και τυχόν ρατσιστικές και στερεοτυπικές αντιλήψεις κάθε είδους που έχουμε υιοθετήσει. Ακόμα, εστιάζει στο πώς όλοι οι άνθρωποι καταπιεζόμαστε για χάρη ενός θεωρητικού καθωσπρεπισμού που καταντά παράλογος και ακόμα και φαιδρός, όταν τον αναλογίζεσαι από μία απόσταση. Με ασύλληπτα πλάνα και έντονα συναισθήματα, η ταινία καταφέρνει να αναδείξει την αξία και τη μοναδικότητα της ανθρώπινης ζωής. Πώς αυτή η γυναίκα η οποία ήρθε στην ζωή από την επιθυμία κάποιου άλλου και υπήρξε αντικείμενο εκμετάλλευσης για μεγάλο κομμάτι της ζωής της κατόρθωσε να αρπάξει την ίδια τη ζωή από τα μαλλιά και να αποδείξει πως δεν έχει ανάγκη κανέναν και τίποτα. Πως μπορεί να επιβιώσει μόνη της,  να χαράξει το δικό της μονοπάτι και να αφήσει το στίγμα της σε αυτόν τον κόσμο. Όχι επειδή είναι γυναίκα, αλλά απλούστατα επειδή είναι ανθρώπινο όν και έτυχε να υπάρχει.

Είναι πολλά αυτά που μπορείς να πεις για μία ταινία σαν και αυτήν και ειλικρινά δεν θεωρώ ότι θα μπορούσα ποτέ να αποδώσω κατάλληλα αυτό το οποίο πρεσβεύει και είναι. Οπότε, αυτό που έχω να πω προσωπικά είναι ότι γενικά η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί αναμφισβήτητα ένα έργο τέχνης το οποίο χρειάζεται να αναδειχθεί και δεν είναι εύκολο να συλληφθεί η σημασία του μονάχα από την πρώτη θέαση. Τη συνιστώ ανεπιφύλαχτα και σας προτείνω να βάλετε τυχόν προκαταλήψεις σας στην άκρη και να εισέλθετε σε αυτόν τον  παράδοξο κόσμο που  δημιούργησε ο Γιώργος Λάνθιμος, ένα πραγματικά ιδιοφυές μυαλό, καθώς ειλικρινά αξίζει να δείτε τον κόσμο με τα δικά του μάτια. Αν με ρωτάτε ,λοιπόν, το φαινόμενο Λάνθιμος ήρθε για να μείνει.

 

Μαργαρίτα Κόκκινου Β1

 

                         

     Ο ρατσισμός στην Ελλάδα του σήμερα: ο ρόλος των νέων 

    Ο ρατσισμός στη χώρα που ανέδειξε διαχρονικές ανθρωπιστικές αξίες, που ανέδειξε τις επιστήμες και βάπτισε την Ευρώπη, διάγει δυστυχώς λαμπρές ημέρες, γεγονός που προβληματίζει βαθύτατα κάθε σκεπτόμενο και ενεργό πολίτη. Πρόκειται για ρατσισμό όχι μόνο κοινωνικό ή μεταξύ εθνοτήτων αλλά και μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Πρόκειται για αναχρονιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές που δοκιμάζουν καθημερινά τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του κοινωνικού συνόλου. Για ποιους λόγους όμως το φαινόμενο αυτό βρήκε πρόσφορο έδαφος στην ελληνική κοινωνία; Έχουμε άραγε συλλογιστεί γιατί η μάστιγα αυτή αντί να υποχωρεί, αντιθέτως εξαπλώνεται; 

    Ένας βασικός λόγος που ο ρατσισμός βρίσκεται σε έξαρση και τροχοπεδεί την εξέλιξη είναι η οικονομική κρίση. Πιο συγκεκριμένα, η έλλειψη σταθερών αναπτυξιακών βάσεων και η συνακόλουθη επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα σε συνδυασμό με την επικράτηση μιας καθαρά τεχνοκρατικής-υλιστικής νοοτροπίας, έχουν οδηγήσει στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στη στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων από άλλες. 

    Επιπρόσθετα, ο ανορθολογικός και ακραία εγωκεντρικός τρόπος σκέψης μερίδας πολιτών ευνοεί την ανάπτυξη ρατσιστικών πρακτικών τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα. Άτομα μη ανεκτικά και μισαλλόδοξα απορρίπτουν τις απόψεις των διαφορετικών όχι για την ουσία τους αλλά για την προέλευσή τους. Κατά συνέπεια, υποχωρεί η κοινωνική ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη και πλήττεται βάναυσα η κοινωνική συνοχή.

    Τέλος,  ένας ακόμη παράγοντας που κατά κοινή ομολογία υποδαυλίζει τον ρατσισμό, είναι η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας και εν γένει πολιτισμού από την κοινωνία μας. Και αυτό δυστυχώς είναι επακόλουθο της λανθασμένης - συχνά ετεροκατευθυνόμενης - επιλογής προτύπων ζωής αλλά και της ηθικοπνευματικής γύμνιας του σύγχρονου ανθρώπου, που αδυνατεί να αναπτύξει τους κοινωνικούς του ορίζοντες και να συμβάλει στην άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου της κοινωνίας.

     Απέναντι λοιπόν στην πνιγηρή πραγματικότητα του ρατσισμού, του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, έχουμε χρέος εμείς οι νέοι άνθρωποι, το μέλλον αυτού του τόπου, να αντισταθούμε και να αντιδράσουμε. Απέναντι σε μια κοινωνία που κατά κανόνα λειτουργεί ολοκληρωτικά επιστρατεύοντας ισοπεδωτικούς μηχανισμούς, επιβάλλεται να προτάξουμε το αίτημα για δικαίωμα στη διαφορά και ισότητα στη διαφορετικότητα.

    Με πρώτη ενέργεια την ενημέρωση και ευαισθητοποίησή μας  πάνω σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οφείλουμε να παρεμβαίνουμε καταγγελτικά σε περιπτώσεις καταστρατήγησής τους. Με κύρια όπλα την κριτική σκέψη και τις ηθικές αρετές μας, μπορούμε οι νέοι να δημιουργήσουμε ένα ευρύ και ισχυρό αντιρατσιστικό μέτωπο, ανάχωμα στην ξενοφοβία και την αδιαλλαξία. Με σύμμαχο όλο τον σύγχρονο δημοκρατικό κόσμο, πορευόμαστε ειρηνικά, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

    Επαγωγικά σκεπτόμενοι μπορούμε όλοι εν τέλει να αντιληφθούμε τον μείζονος σημασίας ρόλο που καλείται η νέα γενιά να διαδραματίσει, πρωτοστατώντας μαζικά και δυναμικά στον αγώνα του σύγχρονου κόσμου για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.

                                                                                                                                           Ηλίας Λ. , Γ' Υγείας

Ανεργία: Ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από τους νέους! της Αγάπης Καπόγλου

 

Ανεργία: Ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από τους νέους!

 

            Θα μπορούσε να ισχυριστεί σήμερα κανείς ότι ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα της ανεργίας. Μάρτυρας, τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα και μαρτυρούν ότι ένα τμήμα της Ευρωπαϊκής νεολαίας, βρίσκεται σε μακρόχρονη ανεργία, και το χειρότερο, χωρίς προοπτική. Η ανεργία αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής, έχοντας σοβαρή επίπτωση στη ζωή των ανθρώπων. Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στην ανεργία που αφορά τους νέους.

Οι επιπτώσεις της ανεργίας είναι σημαντικές και μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν καταστροφικές για την ψυχολογία των νέων. Τα άτομα τα οποία αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα συχνά χάνουν την αυτοεκτίμησή τους και αποκτούν ανασφάλειες. Βρίσκονται σε απόγνωση για το μέλλον και έχουν μια έντονη αίσθηση προσωπικής αποτυχίας. Συχνά, αναγκάζονται να μείνουν μαζί με τους γονείς τους, πράγμα το οποίο τους δημιουργεί εξάρτηση από την οικογενειακή εστία και δεν τους αφήνει να έχουν τη δική τους ανεξαρτησία ως άτομα.  

              Όμως για κάποιους νέους οι συνέπειες της ανεργίας μπορούν να γίνουν ακόμα πιο καταστρεπτικές, αντιμετωπίζοντας προβλήματα κατάθλιψης και κρίσεων πανικού. Για όλους τους ανθρώπους, η ανεργία είναι μια δυσάρεστη κατάσταση, από την οποία πολλοί παλεύουν να ξεφύγουν συχνά με την βοήθεια ψυχολόγων ή άλλων γιατρών. Αυτοί αδυνατούν να αξιοποιήσουν τις γνώσεις και τις δυνατότητες τους, και ως εκ τούτου αδυνατούν να προσχωρήσουν σε σημαντικά βήματα της ενήλικης ζωής τους .

            Προφανώς, η οριστική αντιμετώπιση της ανεργίας δεν είναι εφικτή. Ωστόσο, οι νέοι μπορούν να αποκτήσουν μια πιο θετική στάση πάνω στο θέμα βοηθώντας τους ίδιους τους εαυτούς τους. Το πρώτο βήμα είναι η κατανόηση από τον νέο ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος γι’ αυτό που συμβαίνει. Δεν είναι το μόνο άτομο που το περνάει αυτό και σίγουρα δε φταίει ο ίδιος για τις μειωμένες θέσεις εργασίας στην κοινωνία μας. Ο νέος πρέπει να τονώσει την αυτοπεποίθηση του και την αυτοεκτίμηση του βρίσκοντας μία καινούργια ενασχόληση ή ένα καινούργιο χόμπι.

            Κάτι ακόμα σημαντικό για τον νέο είναι να κατανοήσει ότι δεν υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα επαγγέλματα. Η προσωρινή αλλαγή επαγγέλματος με σκοπό την αναζήτηση καινούργιας εργασίας για ένα μικρό χρονικό διάστημα δεν υποβιβάζει ούτε τον ίδιο αλλά ούτε το πτυχίο του.

Συνεπώς, η ανεργία, όπως ήδη αναφέραμε, επιφέρει την οικονομική εξαθλίωση του ατόμου, ενώ σημαντικές είναι οι επιπτώσεις που υφίσταται και στον ψυχολογικό, κοινωνικό και πνευματικό του κόσμο. Παρ΄ όλα αυτά, οι νέοι δεν πρέπει να πτοούνται και καλό είναι να συνεχίζουν να παλεύουν για μια καλή θέση εργασίας, που θα δώσει διέξοδο στη διάθεσή τους για δημιουργία και υλοποίηση των ονείρων τους. 

 

Καπόγλου Αγάπη